Christel & Astrid, 2 volunteers

Zondagnacht 06 juli was het dan zover. Na een reis van ongeveer 20 uur zetten we eindelijk onze eerste stap op Keniaanse bodem. Taxichauffeur Anthony leek na enkele uren wachten op het vliegveld nog steeds blij te zijn om ons te zien. Aangezien het niet verstandig is om s´nachts in Kenia te reizen hebben we een paar uurtjes geslapen in een hotel in Nairobi. Maandagochtend nog even lekker warm kunnen douchen voordat we met Anthony richting Nyeri vertrokken. Een autorit waarbij de verkeersregels ondergeschikt leken te zijn aan lef, de claxon en een groot portie doorzettingsvermogen. Af en toe flink remmen voor loslopend vee en dan weer op naar de volgende hobbels en kuilen.
Aangekomen in Nyeri stond Jackson (managing director van Upendo Children´s Centre) ons al op te wachten. Bij huize Bernard en Purity, de ouders van Jackson waar wij gedurende ons verblijf in Kenia zouden overnachten, werden we gastvrij onthaald. Bernard en Purity wonen op een primitieve boerderij met een koe, geiten, kippen, eenden en een zeer grote tuin. Jackson en zijn gezin hebben een eigen huisje op het erf. Toen we werden rondgeleid realiseerden we ons dat we echt ´back to basic´ gingen, maar desalniettemin was het hakuna matata gevoel direct aanwezig.

Na een eerste lunch in Nyeri town gingen we dan eindelijk naar Upendo Children´s Centre. De grote kinderen waren nog op school, maar de allerkleinste kinderen verwelkomden ons met Keniaanse liederen. Na een eerste verlegen begroeting waren de kindjes meteen enthousiast. Terwijl we kennismaakten met de huismoeders Regina, Rebecca en Caroline hingen de kinderen al aan ons. Onze blanke huiden werden uitvoerig aangeraakt en vooral ons zachte haar vonden ze erg interessant.
Na een paar uur gespeeld te hebben kwamen de grotere kinderen uit school. Ze stelden zich netjes voor en ook hier weer enkele verlegen begroetingen. De grote kinderen hielpen meteen met de kleinere kindjes en met huishoudelijk karweitjes. Dit alles gebeurde met een big smile. Na het maken van het huiswerk was het etenstijd. Er werd uitgebreid gezongen en gebeden en daarna aten de kinderen hun bordjes leeg. Vervolgens was het weer speeltijd. Stralende gezichten toen we ballen, knuffels en ballonnen te voorschijn haalden. Wat zijn deze kinderen blij met kleine dingen. Rond een uurtje of 8 was het bedtijd en vertrokken wij richting Bernard en Purity waar we een gezellige avond beleefden.

Na een nacht heerlijk slapen in ons stapelbed werden we dinsdagochtend al vroeg gewekt door het gekraai van de haan. De Keniaanse muziek was al te horen, dus enthousiast sprongen we uit bed. Wassen met een teiltje water en een gat in de grond als toilet, ach het ´back to basic´ went snel. Aangekomen in het weeshuis kwamen de kindjes direct met vieze handjes en snotneuzen op ons afgerend. Wat een heerlijk gevoel. Jackson wilde ons de komende weken zoveel mogelijk laten zien, dus zijn we eerst samen met hem Nyeri Town gaan verkennen.
Het straatbeeld van Nyeri wordt gekenmerkt door troep waar koeien, kippen, geiten en ezels heerlijk van eten. De mensen leven hier erg relaxed, pole pole. Op straat werden we als mzungu (blanke) constant aangekeken en nageroepen. Het zien van een mzungu lijkt hier op het onverwachts spotten van de koningin in Nederland en de Kenianen wilden ons dan ook voortdurend de hand schudden. In Nyeri Town hebben we het graf bezocht van Robert Baden-Powell, de oprichter van de scouting. Dit lijkt de grote trots te zijn van de inwoners van Nyeri. Vervolgens naar het Children´s Department Office, de plaatselijke Raad van Kinderbescherming. Helaas waren de contactpersonen van Jackson niet aanwezig en hebben we hier geen echte indrukken kunnen opdoen.
Toen was het tijd om enkele kinderen uit school te gaan halen. De Upendo kindjes helemaal trots dat zij door ons mzungus werden opgehaald. Ook de andere schoolkinderen sprongen van blijdschap, helemaal toen wij lollies te voorschijn haalden. Verder het dorp in gegaan om voedselpakketten uit te gaan delen aan arme families. Erg indrukwekkend om te zien hoe deze mensen leefden. Deze mensen hadden waarschijnlijk al dagen niets meer gegeten en waren zo dankbaar.
Terug in het weeshuis bleek het feest te zijn. Huismoeder Regina en Purity (één van de oudere kinderen) vierden hun verjaardag. Voor Purity was dit haar allereerste verjaardag die zij vierde. Tot een half jaar geleden woonde dit meisje alleen in een huisje op het erf van haar broer. Des te meer reden dus voor een groot feest. Er kwam taart te voorschijn en er werd veel gezongen en gedanst. We kwamen tot de ontdekking dat Keniaanse kinderen veel ritme hebben.

Woensdag zijn we samen met Lawrence, een vriend van Jackson , op bezoek geweest bij zijn familie. Wederom werden we overal zeer gastvrij ontvangen. Terug bij huize Bernard en Purity bleek dat enkele schoolkinderen onverwachts een dagje vrij hadden. Heerlijk lopen spelen met de kinderen op de boerderij.
En we zijn weer een ervaring rijker, we hebben namelijk onze eerste koe gemolken. Oké het kostte ons en de koe enige moeite, maar we hadden uiteindelijk toch echte melk.
De rest van de dag hebben we nog samen met Bernard een koffieplantage bezocht, zijn we op bezoek geweest bij huiszuster mama Jo en hebben we natuurlijk weer uitgebreid genoten van de kinderen in het weeshuis.

Donderdag en vrijdag gingen we op onze eerste safari. Onze gids Stanley kwam ons al vroeg in de ochtend ophalen. Aangezien we de nacht ervoor door ons stapelbed waren gezakt hadden we maar weinig geslapen. We probeerden nog wat slaap in te halen in het safaribusje, maar dit ging niet lukken . Het was namelijk een echte keniaanse rit onder het motto waarom recht rijden als het ook slingerend kan. Achteraf gezien maar goed ook, want we hadden niets van de route willen missen. De natuur in Kenia is echt prachtig.
We hadden een tussenstop bij de ecuator en vervolgens bij de Thomson Falls. De Thomson Falls is de grootste waterval van Kenia, die we zijn afgedaald. Het bleek een behoorlijke klim te zijn, maar het was zeker de moeite waard.
We hadden een heerlijke lunch bij onze campsite en vervolgens zijn we doorgereden naar Lake Nakuru.
Lake Nakuru is een meer met een roze golf van flamingo´s en daarnaast heel veel pelikanen en andere vogels. Ook hebben we hier veel ander wild gespot, waaronder neushoorns. Even een klein stress momentje in ons pole pole gevoel toen we uit het safaribusje gingen om wat foto´s te maken. Aangezien het dak nog openstond hing er al snel een baboon in onze bus. Gelukkig hadden we stoere Safari Stanley bij ons, die de baboon weer snel wist te verjagen.
s´Avonds een kleine tegenvaller op de camping toen onze warme douche ijskoud bleek te zijn en onze flushing toilet daadwerkelijk een maal heeft geflushed. Maar ach als je dan je tent uitstapt en het lijkt alsof er miljarden sterren aan de hemel staan, maak je je hier niet druk om.
De volgende dag weer vroeg op om de hot springs in Lake Elementata te bezoeken. Van hier uit verder gereden naar Lake Navaisha waar we met een bootje tussen de hippo´s hebben gevaren. En toen weer terug richting Nyeri, want ondertussen misten we de kinderen al erg. Nog een laatste tussenstop gehad met uizicht over het indrukwekkende Rift Valley. Aangekomen bij huize Bernard en Purity wachtte ons een leuke verassing. Er was een bord geplaatst op de grond waar het nieuwe weeshuis gebouwd gaat worden. Het geld is binnen en de bouw kan gaan beginnen.

Zaterdag weer een hele dag met de kinderen kunnen doorbrengen. We zijn met de grotere kinderen gaan picknicken op Nyeri Hill. Een mooi uitzicht, een heerlijk zonnetje en fantastische kinderen, wat wil je nog meer. We hebben allerlei Keniaanse spelletjes geleerd, wederom veel gezongen en ontdekt hoe goed deze kinderen hun snoepjes delen met de andere kinderen.

Zondag gingen de kinderen naar de kerk, maar Jackson en wij hadden die dag andere plannen. Ayub is een jongetje dat toen hij een half jaartje oud was door zijn moeder in een put is gegooid. Ze is hiervoor veroordeeld tot een gevangenisstraf van 10 jaar. Zijn broertje en zusje wonen nu bij zijn grootmoeder en samen met Ayub gingen we bij hen op bezoek.
Jackson vond het tijd worden dat we kennismaakten met de matatu, het openbaar vervoersmiddel van Kenia. De matatu is een busje waar 9 personen in passen maar dat vervolgens wordt volgestouwd met 20 personen tot men er bijna uitvalt. Avontuurlijk gezellig zullen we het maar noemen. Ayub was blij en zenuwachtig dat hij met ons zijn familie mocht bezoeken. Echter bij zijn familie aangekomen leek hij zich niet echt op zijn gemak te voelen. De familie leeft in een armoedig huisje en Ayub was een beetje bang dat wij hem daar achter zouden laten. Gelukkig hadden we onze lollies bij ons en had hij al snel weer een smile. Terug in de matatu waren al zijn zorgen verdwenen en lag hij heerlijk op onze schoot te slapen. Oké onze zorgen werden groter toen de chauffeurs van verschillende matatu´s tegen elkaar op gingen toeteren en gassen en het maar een paar centimeter leek te schelen of we in een ravijn zouden rijden. Maar we zijn veilig aangekomen in het weeshuis, waar de overige kinderen ondertussen flink aan het poetsen waren. Na even geholpen te hebben met de schoonmaak was het weer speeltijd voor de kinderen.
s´Avonds zijn we even met Jackson en Lawrence naar een bar geweest, waar wij Tusker het lokale bier hebben kunnen proeven.

Maandag hebben we weer voedselpakketten uitgedeeld bij arme families. Ditmaal had Jackson families uitgezocht, waarvan de gezinsleden jiggers hadden. Jiggers zijn parasieten die onder teennagels van mensen kruipen en vervolgens eitjes onder de huid leggen. Langdurig verblijf van deze parasieten kan blijvend hersenletsel veroorzaken. Jiggers zijn makkelijk te genezen, maar deze families hebben geen geld hiervoor en geen kennis hierover. Naftali en Maina, 2 weeskinderen die op vroege leeftijd al op straat zworven, hadden deze jiggers ook voordat zij naar Upendo kwamen. Gelukkig zijn zij nu volledig genezen en lijkt het erop dat deze parasieten bij hun geen blijvende schade hebben aangericht.
Na deze indrukwekkende bezoeken zijn we naar het weeshuis gegaan, waar de huismoeders ons geleerd hebben hoe je chiapata´s, een soort van keniaanse pannenkoeken, maakt. Vervolgens naar de markt in Nyeri Town geweest, aangezien wij Bernard en Purity hadden beloofd die avond voor hen te koken. Deze markt was fantastich, aan fruit en groenten geen gebrek.
Voordat wij gingen koken zijn we eerst samen met Bernard en Purity op bezoek geweest bij de familie van Purity. Zij leken erg vereerd te zijn dat er mzungu´s op bezoek kwamen en alle buurtkinderen kwamen langs. Purity was helemaal happy. Bij ons vertrek kregen we zelfs een levende kip cadeau, die op de boerderij is geslacht en naast onze pasta werd geserveerd.

Dinsdag hebben we de scholen in Nyeri bezocht. Allereerst de school waar de kinderen van Upendo hopelijk in de toekomst heen zullen gaan. We kregen een rondleiding en waren aangenaam verrast toen bleek dat ze hier een klas willen beginnen voor kinderen met leerproblemen. In het weeshuis verblijft namelijk een jongen Christopher en hij is autistisch. Speciaal onderwijs voor hem is eigenlijk noodzakelijk en het zou dus fantastisch zijn als ze hem dit in de toekomst kunnen bieden. Toen we wilden vertrekken werd ons gevraagd nog even een les te geven over Nederland. Daar stonden we ineens voor een klas met kinderen die ons allemaal verlegen en nieuwsgierig aanstaarden.
Na een rommelige les zijn we doorgegaan naar de school waar de oudste kinderen van Upendo zitten. Ook hier kregen we weer een uitgebreide rondleiding. Toen we afscheid namen van het schoolhoofd bleek de pauze te zijn aangebroken. Er kwamen wel honderden kinderen op ons afgerend, die ons allemaal wilden aanraken. Met aan elke vinger wel 5 kinderen bereikten we uiteindelijk ons busje en zijn we verder gereden naar een opvangtehuis voor geestelijke gehandicapten voor nog een rondleiding.
Aangekomen in het weeshuis bleek dat Philip, een van de kinderen, ziek was. Samen met Lawrence hebben we hem meegenomen naar het ziekenhuis. Echt apart om mee te maken hoe snel die weeskinderen zich aan ons hechten. Philip was erg bang in het ziekenhuis, maar leek ons volledig te vertrouwen. Hij heeft een griep en we hebben medicijnen meegekregen. Samen met mama Jo nog de kinderafdeling van het ziekenhuis bezocht, echt zo zielig. Er zijn daar zieke kinderen, maar ook gezonde kinderen die door hun ouders zijn achtergelaten en waar geen plek voor is in de weeshuizen in de omgeving. Er was zo´n lief meisje bij dat al ruim een jaar in het ziekenhuis woonde. Hopelijk kunnen ze dit meisje in Upendo plaatsen zodra het nieuwe weeshuis gebouwd is.
Daarna snel terug naar het weeshuis, want Jackson had ons gevraagd ook hier pasta te maken. Helaas viel onze pasta niet bij alle kinderen even goed.

Woensdag was alweer onze laatste dag met de kinderen en we wilden dan ook veel tijd met ze doorbrengen. ´s Ochtends nog even KENWA, the Kenia Network of Woman with Aids bezocht. Ook dit was weer indrukwekkend om te zien. Behalve vrouwen zaten hier ook kindjes met aids. Onze indruk over de organisatie hier was zeer positief.
Vervolgens naar de sloppenwijken gegaan om de oma van Aisha te bezoeken. Aisha is een meisje uit het weeshuis, waarvan haar beide ouders aan aids zijn overleden. Vervolgens is zij bij haar oma gaan wonen, maar zij had een drankprobleem en Aisha werd hier verwaarloosd. Nu woont ze sinds een half jaartje in Upendo en heeft haar oma sindsdien niet meer gezien. Haar oma leek haar leven enigszins verbeterd te hebben en was erg blij met het zien van foto´s van Aisha.
s´Middags hebben we weer enkele kinderen uit school gehaald. Samen met huismoeders Regina en Rebecca namen we wederom het vervoersmiddel de matatu. Nog steeds waren we hier niet aan gewend. We werden betast door onze medereizigers, die volgepropt boven op ons zaten.
In het weeshuis nog lange tijd met de kinderen gespeeld en onze laatste cadeautjes uitgedeeld. De kinderen bleken een afscheidshow voor ons te hebben georganiseerd. Er werd veel gezongen en er werden teksten uit de bijbel geciteerd. Het was superleuk, maar vooral erg ontroerend. We hebben in korte tijd al zo´n goede band opgebouwd met de kinderen en de huismoeders. Het afscheid was dan ook erg emotioneel.

Na wederom een moeilijk afscheid van Jackson, Bernard en Purity zijn we donderdagochtend samen met Safari Stanley en Steven, de broer van Jackson, voor 2 dagen vertrokken richting de Masai Mara. In de Masai Mara aangekomen begon de speurtocht naar wild. We hebben vele dieren gespot waaronder leeuwen en cheeta´s. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de Mara River, waar de hippo´s en krokodillen in het water lagen te wachten voor de gnoes en zebra´s om de rivier over te steken. Op de camping wederom een koude douche, maar ach douchen is toch overbodig als je meteen weer stoffig word.
Verder hebben we nog een bezoek gebracht aan de lokale Masai bevolking, waar we kennisgemaakt hebben met hun gebruiken. We werden ontvangen met een welkomstdans en ze lieten hun huizen, de manyatta´s, zien.
Verder lieten ze ons zien hoe ze op traditionele wijze vuur maken en hoe ze het bloed van een koe aftappen dat we vervolgens mochten opdrinken.
In de avonden met andere reizigers een kampvuurtje gemaakt onder het genot van een Tusker.
Overal om ons heen hoorden we het gezoem van krekels en speurden we naar ritselende takjes en glimmende oogjes. En toen we dan eindelijk in ons bed lagen, hoorden we de hyena s huilen rondom onze tent. Wederom een bijzondere ervaring.

Zaterdag laat in de middag kwamen we aan in Nairobi. We hadden een heerlijk hotel waar we eindelijk al het stof van ons konden afwassen. We hebben heerlijk gegeten in restaurant Tratorria en toen op tijd gaan slapen, aangezien Nairobi niet echt veilig is om alleen op stap te gaan.

Zondag hadden we onze laatste dag in Kenia. We hebben een bezoek gebracht aan het David Sheldrick Orphanage, een weeshuis waar olifantenwezen uit heel Kenia worden opgevangen. De olifantjes kwamen zo dicht bij dat we ze zelfs konden aanraken. Op het eind kwam er ook nog een klein neushoorntje aan.
Vervolgens zijn we naar Giraffe Manor geweest. Hier hebben we giraffen geaaid en gevoerd. We kregen een ´girafkiss´ en met een mond vol girafslijm stonden we op de foto.
Verder hebben we nog een bezoek gebracht aan het huis van Karen Blixen en aan enkele monumenten in Nairobi. s´Avonds hebben we gegeten in restaurant Carnivore. Dit is een restaurant waar men onbeperkt vlees kan eten. Met grote zwaarden gegrild vlees kwamen de obers aan de tafels. Helaas was het enige exotische vlees dat ze hadden struisvogelballen. De struisvogelballen waren lekker gekruid, dus prima te eten. Vervolgens naar het vliegveld vertrokken, voor het begin van de terugreis.

We hebben een supertijd gehad in Kenia, ontzettend veel gezien, gedaan en meegemaakt. We hebben genoten van de gastvrijheid van de Keniaanse bevolking, de cultuur en de natuur. Natuurlijk hebben we nog het meest genoten van alle kinderen. Het is fantastisch om te zien hoe vrolijk de kinderen zijn, ondanks de ellende die ze al hebben meegemaakt in hun korte leventjes. Om te zien hoe blij de kinderen zijn met de kleinste dingen. En natuurlijk is het fantastisch om te zien hoe netjes de kinderen zijn opgevoed en hoe de grotere kinderen de kleintjes helpen. We zijn een onvergetelijke ervaring rijker en hopelijk word ons verhaal snel vervolgd. Upendo Children´s Centre, born with a purpose en voor altijd in ons hart.

Christel July 2009